Hvers vegna erum við oft dauðhrædd við breytingar, ókunnugar, nýjar eða óþekktar ? Hefur heimurinn ekki stöðugt sýnt okkur fegurð, einlægni og ást með hverri kynslóð? Erum við með svo mikla áherslu á myrkrið að við sjáum ekki lengur eða jafnvel munum ljósið?
Þetta er eins og "Never Ending Story" ef þú mannst eftir því, þar sem fólk hættir að trúa á veruleikan, hættir það að vera til.
Ást er raunveruleg, allt í kringum okkur. Það titrar góðvild með hverri athöfn, þjónusu, list, og fjölskyldu.
No comments:
Post a Comment