Blóm hættir ekki að vera fallegt bara vegna þess að einhver gengur framhjá því án þess að taka eftir því, né hættir að ilma ef lyktinni er tekið sem sjálfsögðum hlut. Blómið heldur áfram að vera glæsilegt, tígnalegt og stórkostlegt.
Móðir náttúra hefur veitt okkur þessa verðmætu kennslu sem blómin eru þrátt fyrir stuttan lífstíma, þau halda áfram að skína þó svo að við séum ekki að stara á þau, og trén sem taka því ekki persónulega þó svo að við gleymum að þakka fyrir súrefnið sem þau veita.
Við höfum líka ótrúlega og ótakmarkaða getu til að elska, en spurningin er: Getum við gert það eina og blóm. Án þess að vera dáð, dýrkuð eða verið tekið eftir okkur. Getum við opnað hjörtu okkar alveg í að gefa, fyrirgefa, fagna, og lifa glöð án þess að hika eða þurfa eitthvað á móti ?
Það virðist eins og stundum förum við út í að taka hlutina persónulega og hvort við séum metinn að verðleikum. Í raun erum við rúst, í sorg, reynum að verja okkur, halda aftur af okkur, með alls konar vernd og varnir. Við verðum særð, jafnvel reið, ef yfirmaður okkar tekur ekki eftir okkur, ef elskhugi dregur hönd sína í burtu, eða þegar vinur gleymir afmæli okkar. Getur þú ýmindað þér blóm draga sig til baka ef við lofum það ekki.
Gerum tilraun til að lýsa sama hvað gengur á, að elska skilyrðislaust og verða góð og blíð ( jafnvel þegar enginn sér).
Og jafnvel faðma næsta tré og segja:" Þakka þér !"
Allt hefur fegurð, en það geta ekki allir séð hana. - KONFÚSÍUS.
Ofangreint er kafli sem heitir "Ást er að viðurkenna fegurð" úr bókinni Buddhist Boot Camp með Hswkeye Timber.
